ای ستاره ها که بر فراز اسمان

با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستاره ها که از ورای ابر ها

بر جهان ما نظاره گر نشسته اید

آری این منم که در دل سکوت شب

نا مه ها ی عا شقا نه پا ره می کنم

ا ی ستاره هاا گر به من مددکنید

دامن ازغمش پرازستاره می کنم

با د لی که بوئی از و فا نبر ده است

جور بیکرا نه و بها نه خوشتر است

درکناره این مصا حبان خودپسند

ناز و عشوه ها ی زیرکانه خوشتر است

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من

دیگر ان نشاط و نغمه و ترانه مرد؟

ای   ستاره ها   چه شد که بر لبان او          

آ خر آن نوای گرم عاشقانه مرد ؟

جام باده سر نگون و بسترم تهی

سر نهاده ام به روی نا مه های او

سر نهادهام که در میان این سطور

جستجو کنم نشانی از وفای او 

ای ستاره ها مگر شما هم اگهید

از دورویی و جفای ساکنان خاک

کاینچنین به قلب اسمان نهان شدید

ای ستاره ها ستاره ها ی خوب و پاک 

من که پشت پا زدم به هر چه هست ونیست

تا که کام او زعشق خود روا کنم 

لعنت خدا به من اگر بجز جفا

زین سپس به عاشقان با وفا کنم

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک

سر به دامن سیاه شب نهاده اید

ای ستاره ها کز ان جهان جاودان

روزنی بسوی این جهان گشاده اید

رفته است ومهرش از دلم نمی رود

ای ستاره ها چه شد که او مرا نخواست ؟

ای ستاره ها ستاره ها ستاره ها

پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟